نوا

کلید رو توی قفل چرخوندم و درو باز کردم، هم هی برقا خاموش بود و سکوت در همه
جای خونه حکم فرما بود. تنها، نوری که از پنجره آشپزخونه به داخل م یتابید، باعث
روشنایی فضا شده بود. هیچ کس خونه نبود. به سمت اتاقم رفتم؛ کیفمو روی تخت
گذاشتم و مانتومو درآوردم. از اتاق به سمت آشپزخونه رفتم؛ سردرد بدی داشتم. توی
کابینت دنبال کیف کم کهای اولیه م یگشتم تا از توش مسکن بردارم. آخرین کپسولی
رو که توی ورقه قرص باقی مونده بود رو باز کردم، از روی سینک یه لیوان برداشتم،
همین که به طرف یخچال رفتم یه دفعه چشمام سیاهی رفت؛ برای اینکه از افتادنم
جلوگیری کنم دستمو به در یخچال گرفتم. لیوان رو زیر آب سردکن گرفتم و پر کردم و
لاجرعه همراه قرص سر کشیدم. چندثانیه توی همون حالت ایستادم و چشمامو بستم.
بعد لیوان خالی رو، روی میز گذاشتم و به سمت اتاقم رفتم. مستقیم خودمو روی تخت
پرت کردم؛ چشمامو بستم و از خستگی بیهوش شدم.