آسمانی که از چشم ماه افتاد

روی عرشه کشتی نشسته بودم، باد می‌آمد، سردم بود و ته دلم میلرزید.
دستی مردانه از پشت سر ژاکت سفیدی روی شانه‌ام انداخت و گرم شدم. انگار
صدای خیالم را شنیده باشد!
دامن گلدارم را پهن کرده بودم روى زانوهایم و موهای بلند خرماییام را
ریخته بودم روی شانه‌ام. روى دامن سبز رنگم پر بود از گل‌هاى زرد و بنفش.
کسی اگر از دور تماشا میکرد آسمان انگار تصویر زنی کولی با دامن گلدار و
موهای خرمایی افشان در باد را قاب گرفته بود، که خورشیدی نارنجی‌رنگ در
پس‌ زمین‌هاش داشت توی دریا فرو میرفت و غروب میکرد. از جایی پشت
سرم صدای موسیقی و آواز می‌آمد و کشتی که با موج‌ها بالا و پایین میشد،
انگار با آن موسیقی میرقصید؛ اما ناگهان دیدم که از دوردست موجی سیاه و
بلند داشت به سمت کشتی می‌آمد. با سرعتی باورنکردنی نزدیک و هر لحظه
بزرگ و بزرگتر میشد. گویی دریا دیوانه شده بود و میخواست من و او و
کشتی و دامن گلدارم را ببلعد؛ اما موج سیاه، فقط او را با خودش برد؛ صدای
موسیقی همچنان می‌آمد و من و ژاکت سفید و دامن گلدارم روی عرشه کشتی
تنها مانده بودیم…