آوای درون

دیده‌ام گریانست، دل پر از خاطره‌ها
مرگ آرام آمد، ریشه را از بن زد
نازنین جان مرا، ناگهان با خود برد
چه غریبانه و تلخ، نازنینم کوچید
من نمی‌دانستم، ترک او ترک دل است
بی‌هوا پر زد و رفت، آنکه او جان و دلست