ابر سفید

دوران کودکی وقتی با پدرم به کوه رفتم، از خستگی زیاد به ابرها خیره می‌شدم
تا دیدن مسیر سربالایی و طولانی کوه آزارم ندهد و ناامیدم نکند از ادامه‌ی
کوهپیمایی و این عادت رو ادامه دادم و تا دوران جوانی که به کوه می‌رفتم،
هنوز به ابرها نگاه می‌کردم، شکل‌های مختلفشان را تجزیه و تحلیل می‌کردم
و بنا به ناخودآگاه خودم اونها رو شبیه به اجسام و اشکال و موجودات مختلف
می‌دیدم، در یکی از روزها دو ابر دیدم که هم‌زمان از هم با جریان باد دورتر
می‌شدند و تصویری شبیه دو عاشق را برایم تداعی کردند که هیچگاه به هم
نمی‌رسند، این بود جرقه‌ی نوشتن برای ابر سفید و تجربیات خودم از کسی
که به عنوان شریک احساسی تصور می‌کردم انقدر دور و دراز بود که گویی
هیچ‌وقت قرار بر این نبود که به او برسم چون وجود نداشت.