استاد (تراژدی جهان درون)

انسانی که در توان هر راهی، پلی بر مرحله‌ی هدفی دیگر است. مگر مقصد یک
اتفاق کجاست؟ تحولی بر گذران زیستن، در نزول بالاروندگان. آنهایی که بر
اشتیاق تمسخر دریا به ساحل می‌روند و امواج دوستی می‌سازند و غرق شادی
می‌شوند.
و من اینگونه بر افق، سایه‌های پرستش را جستجو می‌کنم، تا فردای شبی دیگر،
آفتابی به وسعت تاریکی طلوع کند.
خونی که از پاهای خست هگانم می‌چکد. آزمون صخره‌ها نیست، مسیر کوه‌های
سرسخت صعود یک آزاد مغرور است که بر جدی بودن یک اعتنا بر پوچ زندگانی
می‌خندد!