این آغاز است

با بغض دست راستش را توی آستین بلوز مشکی محرمش کرد. هیچوقت
فکر نمی‌کرد آرزوی دیدار با سردار به خداحافظی و لباس سیاه خاتمه پیدا
کند.
شده بود عین روزی که بابا قدرت فوت کرد؛ اول آرام و خنثی، بعد در
حال مقاومت با سنگی نوک تیز توی گلو.
هیئت مسجد برای بدرقۀ سردار دل‌ها بیست دقیقۀ دیگر را ه می‌افتاد، که
محمد تازه دست به قلم شد،
انگار می‌دانست چه می‌خواهد بنویسد، اما نمی‌دانست.
اول نوشت: «بسمه تعالی »
بعد با خط خوشی رقم زد: «سلام!»
زود سلام را خط زد. «مگه داری نامه واسه همسایه‌ می‌نویسی؟ »
و بعد دوباره نوشت: «سام بر بزرگ‌مرد جهان! » از دور نگاه کرد تا
مطمئن شود دست‌خطش خوب است.