باران وهم

کوچک‌ترین عضو خانواده بودم. کسی آدم حسابم نمی‌کرد. از بخت
بد من، برعکس خانواده‌های دیگر که ته‌تغاری‌هایشان را روی سرشان
می‌گذاشتند و حرف حرف آن‌ها بود، هیچ‌کس به من اهمیتی نمی‌داد.
انگار من را نمی‌دیدند. اصلاً انگار نامرئی بودم.