با تو در مسیر زندگی قدم زدم

با صدای در از جا می‌پرم، رویم را برمی‌گردانم به سمت در، پرستاری با لبخندی
مصنوعی بر لب وارد می‌شود، با خودش چند کاغذ و فرم آورده، با تعجب و
کنجکاوی نگاهم می‌کند، انگار نمی‌تواند جلوی خودش را بگیرد و می‌پرسد:
«عذر می‌خوام، می‌تونم بپرسم چرا تشریف آوردید اینجا؟ ماشاالله شما که هنوز
سنی ندارید! » نگاهش می‌کنم، خسته‌تر از آنم که جوابی به او بدهم.