بله!من می‌توانم

غیرقابل تصور
متخصص اطفال به من گفت : «شما باید کودکتان را به طبقه چهارم ببرید، باید او
را برای یک عمل اورژانسی آماده کنیم. » قلبم ایستاد، نمی‌توانستم نفس بکشم.
اشتباه شده‌است. این نمی‌تواند اتفاق بیافتد، نمی‌تواند اتفاق بیافتد. پسرم آن
زمان فقط دوازده‌ماهش بود. این فقط یک کابوس بود. من در اورژانس بودم و
این واقعیت من بود. بوی ضدعفونی‌کننده را حس می‌کردم. پزشکان و پرستاران
را با اسکراب‌های آبی و سبز در حال دویدن می‌دیدم و صدای بوق ماشین‌ها را
می‌شنیدم. مردم عبوس و شکست‌خورده را در اتاق انتظار می‌دیدم. پسرم را به
اینجا آورده بودم؛ چون ناگهان یک توده بزرگ در پشت گردنش ایجاد شده بود.
او نمی‌توانست بخوابد و دائماً درد داشت. اما هیچوقت در زندگی فکر نکرده بودم
که آن روز صبح وقتی وارد اورژانس شوم پسرم در دوازده‌ماهگی باید عمل اورژانسی
بشود. به شوهرم زنگ زدم و گفتم فوراً به بیمارستان بیاید. حس من مثل یک
آدم گناهکار بود؛ چون اجازه داده بودم این اتفاق برای پسرم بیافتد. حس می‌کردم
بدترین مادر هستم و خودم را به خاطر تمام کارهایی که باید انجام می‌دادم سرزنش
کردم. اگر چه نمی‌دانستم آیا کار متفاوت دیگری هم می‌توانستم انجام بدهم یا
خیر.
از دکتر پرسیدم: «آیا می‌توانیم عمل نکنیم؟ کار دیگری وجود ندارد که بتوانیم
امتحان کنیم؟ »
متخصص گفت: «نه، راه دیگری وجود ندارد. »