بنفش و زرد

شنیده ام که برخی افراد از دو یا سه سالگی شان هم
خاطره دارند اما دورترین تصویر من از کودکی به حیاط
خلوت مهدکودکی در مرکز شهر تهران در سن چهار سالگی
برمی گردد، پر از حس ناب زندگی و شادمانی بی بدیل بود.
یک درب سفید بزرگ آهنی که هنگام باز شدن مرا با انبوهی
از وسایل بازی و گل و گیاه کاشته شده مواجه می‌کرد. عمو
نادر سرایدار سالخورده آنجا بود که آلونکی کوچک در کنج
حیاط داشت. هر صبح هنگام ورود، زیرچشمی نگاهی
متعجبانه به سراپای کودکانه‌مان می انداخت و این‌گونه حضور
و غیاب روزانه‌مان را زیرنظر داشت. من با نگاه کودکانه‌ام او
را فردی نیرومند و نگهبان می‌دیدم که تنها کارش حفاظت از
ما بود؛ اما از دید بزرگترها درک حس و حال او به نوبه خود
می توانست خاص و جالب باشد، به خصوص در نظر والدین
که ما را به مهد می‌رساندند و جلوی درب تحویل می‌گرفتند
او شخصیت بسیار محترمی داشت…