به آرامی عمق

ناتوانی در هر دوی ما جریان دارد. من نمی‌توانم توضیح دهم
چقدر و تو نمی‌توانی درک کنی چطور و از چه تو را اینگونه دوست
دارم! درونم را از تو پر کرده‌ام، پس می‌پردازم به هر چه مال توست و
به هر جایی کشیده می‌شود، حقایقی که از تو برخواسته‌است؛ پس
پیدا می‌کنم هر آنچه را نمی‌شود یافت. خاکستر ریشه‌هایم را تنها تو
می‌توانی طلا کنی. عشق، ناتوان نبودن در تغییرات است؛ پس تغییر
کن و گذشته را تغییر بده، تا از نو ببینند، اندکی از تو را.
و کیمیاگر بودنت را از لبخندت درک کردم، که می‌توانست هر
چیزی را به اطمینان و آرامش تبدیل کند. بگذار در تو ابدیت شود،
این فاصله نزدیک در ناخود آگاهی و این فاجعه بیرون از ما را در نظر
نگیر، که حقیقت ندارند، تمام راه‌هایی که ما را دو شخص می‌کنند!
و از آرزوهای بلند، حرف‌هایی کوتاه می‌زنم. درخواست از تو برایم
مقدور نیست. خودت بخواه و بگذار کم‌تر از تو خداحافظی کنم.
روزها تو را آغاز کردند، که نمی‌خواهم به پایان برسند و تو زندگی را
همانند فرزندت در آغوش کشیدی، تا روزی که رفتن مقدر بود. با
آنکه هنوز نفس می‌کشم؛ اما ناامیدانه‌ام…