بومرنگ

“ هزار مرگ بر ثانیه “
نفس عمیقی کشید. نگاهش را از منظره ی پشت پنجره ی اتاقش گرفت
و به سمت مهمانش چرخید.
ساکت و آرام، منتظر ادامۀ حرف‌های پیر مرد بود، او هم سکوت را
طولانی تر نکرد:
«شاید اون دو – سه سال اولی که آوردنم اینجا به فکرم بودن و بهم
سر میزدن ولی یکم که گذشت، منو یادشون رفت. نه دیگه اومدن
دیدنم، نه دیگه بهم زنگ زدن. دقیقشو نمی‌دونم ولی فکر کنم چهار
سالی بشه که نه دیدمشون، نه صداشونو شنیدم. می دونم، اونا هم
سرشون شلوغه ولی یه زنگ کوچولو و گفتن “سلام بابا، حالت چطوره؟”
که اونقدر سخت نیست. »
و گاهی در حق انسان از چه چیز های ساده ای که دریغ نمی‌شود.
گاهی تحمل همین چیزهای ساده از تحمل درد‌های شدید هم
سخت تر است.