بوی پرتقال

در حوالی لبانت شربت گل ریخته
زندگی مردمانی را که درهم ریخته
امشب اینجا بزم و نخجیر تمام عالم است
یا که در رویت کمانی در کمان ها ریخته؟
باید این نقاش دنیا را هزار احسنت گفت!
وای من! در موی او شهری به هم آمیخته
در الفبای دهانش جای هیچ انکار نیست
سی و اندی دانه از الماس عالم ریخته
کاش میشد من درون سینه اش ساکن شوم!
در درون سینه اش رنگ شقایق ریخته
عالمی را مست بوی یاس و نرگس میکند
آن که در دنیای من رؤیای دریا ریخته
چشم هایش را نگویم، همچو یک ظرف عسل!
در درون کاسۀ شیری چه زیبا ریخته
من همین دیشب دلم را صاف و صوفش کرده ام
صبح فردا با نگاهی باز درهم ریخته
من دلم میمیرد آخر، گر ننوشم جرعه ای
از همان شهدی که از جام نگارم ریخته