بیست سالگی

تو حالت خواب و بیداری بودم که با هزار زحمت خودم را به حالت نشسته قرار دادم. پایین تخت، کنار دفتر خاطراتم خوابم برده بود.
بدنم لش و خسته بود. اصا حس و حال هیچ چیزی را نداشتم و ا گر به من بود
حاضر بودم همچنان به حبس خانگی ادامه دهم.
به نظرم همه چیز کسل کننده و خسته کننده شده بود. دیگر هیچ چیز قشنگی
وجود نداشت تا من را خوشحال کند. انگیزه دهد برای ادام هی زندگ یای که قرار بود
هر لحظه و هر ساعتش بدون وجود او بگذرد.
اما امروز فرق م یکرد. امروزی که تصمیم قطعی گرفته بودم تا از این اسارت
تنهایی بالاخره بیرون بیایم.
امروز م یخواستم فرار کردن و پرواز کردن پرند های را تجربه کنم که دلش آزاد یهای
قبل اسارتش را م یخواست. دلم آزادی م یخواست.
با کمک از تخت بلند شدم و به سراغ کمد لبا سها رفتم. مانتو شلواری به تن
کردم و به مقصد کاف هی دوستش، برای تحویل یادگار یهایی که داده بود، ب یسر و
صدا از خانه خارج شدم.
از روزی که گفته بود: « دیگه ادام هی این رابطه معنایی نداره » گوش یاش را خاموش
کرده بود و من در این یک هفته دلم ضعف رفته بود برای صدایی که هر شب، قبل
خواب یک نسخ هاش را برایم تجویز م یکرد….