تار و توت

سپیده سر زد؛ برایش نویدبخش روز بود! روز را نه به‌خاطر درخت بودن یا
روشنایی و آفتابش، بلکه به‌خاطر شلوغی و سر و صدایش دوست داشت؛ چرا كه
می‌توانست مدتی خودش را مشغول و فکرش را آزاد کند. دیگر شب‌ها و سکوتش
برایش دلگیرتر شده بود و بزرگ‌ترین دلخوشی‌اش همین سوژه‌های طول روز و
اتفاقاتش بود تا خودش را به آن‌ها گره بزند، البته اگر فکر و خیال امان می‌داد!