تاوان

آخرین کتاب را بستم و داخل جعبه گذاشتم. آهی از ته دل کشیدم و به سختی
جعبۀ سنگین را به زیرزمین که حکم انباری را داشت بردم. بین آن همه تیر و تختۀ
بلااســتفاده جایــی برای نشســتن پیدا کردم و بــرای آخرین بار بر جســد بیجان
آرزوهایــم گریســتم. فرصت زیادی برای این نوحه‌خوانی نداشــتم؛ اشــک‌هایم را
پاک کردم و به اتاقم برگشــتم. من ســال ســوم دبیرســتان بودم و حتی هنوز دیپلم
نگرفته بودم، ولی بیشــتر از این نتوانســته بودم مقاومت کنم. بیشتر دختران اینجا
تا قبل از پانزده ســالگی ازدواج میکنند، من هم تا امروز خواســتگارهای زیادی را
رد کــرده بــودم، ولی این یکی نور چشــمی بود. ما در شــهر کوچکی از توابع شــیراز
زندگی می‌کردیم که همه از سر شهر تا آخر آن همدیگر را می‌شناختند. البته بومی
نبودیم و ســال‌ها قبل پدر و مادرم در زمان جنگ از خرمشــهر به اینجا مهاجرت
…کرده بودند