تحول از سرآغاز یک نگاه

رنگ از چهره‌اش پریده بود از عشقی که بین ابروهایش موج
می‌زد…! پیشانی‌اش پر از راه‌های پر پیچ‌وخم شده بود که هنگام
ترس جویبار تشکیل می داد! چشمانش لبریز از غم بود و لبانش
خشک شده بود؛ گویی تا به آن لحظه لب‌هایش به سخن وا نشده
بود. موهایش به دو دسته تقسیم شده بود البتّه با بی‌انصافی
هنوز در لابه‌لای دوری عزیزانش، چندین نفر مانده بودند. چقدر
یقه‌ی لباسش چروک شده بود حتی بافت‌های لباسش هم پر از
غم بودند. نمی‌دانم چه مدّت به او خیره مانده بودم! سعی کردم
با نوازشم باعث آرامشش شوم…