تصادف

لبخند کمرنگی زد، تأیید کرد و کاری کرد که مات و مبهوت ماندم. مرا در
آغوش کشید و سرش را روی شانه‌ام گذاشت. تا می‌توانست گریه کرد، گویا
در این روزها یک قطره اشک هم نریخته بود!
بعد از چند ثانیه که از بهت بیرون آمدم، آرام‌آرام دست‌هایم را روی کمرش
گذاشتم و گریه کردم.
_ حالا من بدون تو و تو تنهایی چکار کنم؟ اه! از دست این فامیلا!
_ نمی‌دونم، واقعاً نمی‌دونم.