تقدیم به او که دوستش دارم

جلوی در مغازه نشستم؛ روی همان صندلی لهستانی که چند وقت پیش از آقای
کوشکی خریدم. تیمسار کوشکی، برای اینکه روزهای پایانی زندگی‌اش را تنها نماند،
تمام اسباب خانه‌اش را به حراج گذاشته بود تا برود پیش دخترش آتوسا خانوم و
خانواده‌اش که در استرالیا زندگی می‌کنند. تا آنجایی هم که من می‌دانم به اصرار
آتوسا خانوم تیمسار راضی به رفتن شده بود وگرنه هیچ‌طوره کوتاه بیا نبود برود.
تیمسار عاشق ایران بود، حتی بعد از انقلاب هم که همه به او توصیه کردند برود و
فرار کند نرفت و ماند و زندانی شد. بعد از مدتی هم تبرئه شد و برگشت در خانه باغ
خودش زندگی کرد بی‌صدا و مرموزتر از قبل. برای خرید لوازم خانه‌اش پای من که از
قدیمی‌های این محله بودم به خانه‌اش باز شد آن هم در شرایطی که تا قبل از آن من
حتی برای مرگ همسرش؛ تاج‌الملوک زاهدی هم رنگ و روی خانه‌اش را ندیده بودم.
آن روز وقتی وارد خانه‌ی او شدم مات و مبهوت خانه ی ساده‌ی تیمسار را نگاه
می‌کردم. سال‌ها بود خانه‌ی تیمسار را به هر شکل عیونی‌ای که می‌شد می‌چیدم
هر وقت تیمسار با آن کت و شلوار سورمه‌ای و عصای سر عقابی‌اش بیرون می‌آمد
یک‌جور تصور می‌کردم.