تپه شنی

اواخر تابستان سال هزار و سیصد و هفتاد و چهار خورشیدی
به تاریکی آسمان پس از غروب نگاه میکردم، اثری از خورشید در پهنه افق دیده نمیشد. به راستی باورکردنی نیست؛ تا همین نیم ساعت پیش چنان افق را قرمز و روشن کرده بود که حالا نبودش در دل آسمان تاریک شب، غمگین مینمود. روی تخت نشستم. در دلم طوفانی به پا بود. امواجی از دلهره و اضطراب همراه با موج خفیفی از شادی و کنجکاوی درهم میپیچید و مرا بالا و پایین میکرد. انگار این روزهای آخر، بیشتر دلم را میلرزاند. هرچه به روز رفتن نزدیکتر میشدم، اضطرابم بیشتر میشد.