جادوی ادویه ها

غذای خوشمزه برای هر کسی از هر کجای دنیا و با هر فرهنگ غذایی می تواند
یک لذت انکار ناشدنی باشد. نمی توان کسی را پیدا کرد که از خوردن غذاهای
خوشمزه لذت نبرد. اما اینکه کدام غذا از نظر چه کسی خوشمزه است کمی کار
را دشوار می کند.
در سراسر جهان فرهنگ های غذایی با تنوع در طعم، عطر و بو، مواد اولیه و
تکنیک های مختلف آشپزی، طیف وسیعی از غذاها را عرضه می  کنند. ممکن
است بارها از خودمان پرسیده باشیم کدام یک از این فرهنگ های غذایی، باب
طبع و میل افراد بیشتری از کشورهای مختلف جهان هستند؟
جواب این سوال ساده نیست. چون هیچ دو نفری در جهان ذائقه ای کاملاً
مشابه ندارند. حتی به ندرت پیش می آید همه مردم جهان یک بشقاب غذایی
را با یک طعم کاملاً واحد تجربه کنند. میزان حسی که چشایی ما از طعم هایی
مانند تلخی، شوری، ترشی و… به مغزمان مخابره می کند هم تنها منحصر به
خودمان است و همیشه در تمام افراد، شدت و ضعف یکسانی ندارد.
حس خوب و یا احتمالاً بدی که از خوردن یک غذا یا نوشیدنی به انسان منتقل
می شود ناشی از دو عامل مزه و طعم می باشد که از طریق حس چشایی که
یکی از حواس پنج گانه انسان را تشکیل می دهد تجربه می گردد.
هرچند دو واژه «مزه » و «طعم » نزد بسیاری افراد، از معنی یکسانی برخوردار
می باشد و در نگاه اول به نظر می رسد این دو کلمه به جنبه آماده سازی و
خوردن غذا اشاره دارند اما با این حال، این دو کلمه یکسان نیستند. مزه ( taste )
به عنوان عنصر اولیه طعم، فقط یکی از جنبه های طعم ( flavor ) محسوب
می شود در حالیکه طعم، کل لذت حسی را که از خوردن یا نوشیدن یک ماده
غذایی به انسان منتقل می شود را دربر می گیرد.
مزه، یک احساس است که توسط حس چشایی آشکار می شود.
البته مزه یک احساس کلی می باشد یعنی هرآنچه را که حس چشایی احساس
کند مزه دارد و هرآن چه را که احساس نکند مزه ندارد…