یک نخ وینستون آبی

تو را روی کاغذها جامیگذارم و می‌‍روم، مثل زنِ جوان موخرمایی که چند
ساعت پیش، بی آ نکه بیدارت کند، با چمدانی در دست از این خانه رفت،
اما قبل از رفتن باید همه چیز را بنویسم
« اولِ مرداد ماهِ هزارو سیصدو.. «
دلم بهم میخورد، از پشت میز بلند می‌شوم. به طرف دستشویی می‌روم،
گویی چیزی از درونم کنده می‌شود… شیر آب را می‌چرخانم، آبی به صورتم
می‌زنم، دختری رنگ پریده درون آینه، به من خیره شده است، به سختی
میشناسمش، سرم گیج می‌رود، دستم را به دیوار تکیه می‌دهم و بیرون می‌آیم،
می‌بینمت، روی كاناپه‌ی آجری‌رنگ به خواب رفته‌ای، با یازدهمین زنگِ
ساعت بلند می‌شوی و مثل همان سال‌ها، به سراغ پاكت سیگارت ‌می‌روی،
نه! تا جایی که به خاطر دارم، آن روزها هنوز عادت نداشتی، ناشتا سیگار
بِکِشَی، پس به طرف آشپزخانه می‌روی و زیرِ كتری را روشن می‌كنی و تا
جوش آمدن آب، سری به دستشویی می‌زنی. دستی به ته‌ریشت می‌کشی،
بی‌حوصله‌تر از آنی که صورتت را اصلاح کنی، چشمانِ بادامی پف‌آلودت،
از بدخوابی شب پیش خبر می‌دهد. نگاهت می‌کنم و زیر لب از خودم
می‌پرسم: هنوز هم دوستش داری؟