حضرت بیقرار من

چنان فریادی زد که احساس کردم گوش‌هام نمی‌شنوه.
-تو چی باختی؟ بگو تو چی باختی تو این زندگی کوفتی؟ من دلمو باختم،
بفهم دلمو باختم. من به توی لعنتی دلمو باختم بفهم. اونقدر صورتش نزدیک
صورتم بود که نفس‌های پر از بغضش رو حس می‌کردم. بعد از چند لحظه همه
چیز سکوت بود و سکوت. و چشم‌های خیس من و کیارش که قفل شده بود به
همدیگه. اشکی که تو چشم‌هاش حلقه زده بود ریخت روی گونه اش. دستامو ول
کرد و با قدم‌های آهسته ازم دور شد و در نهایت با سرعت از باغ زد بیرون. تمام
وجودم پر از بهت بود. شک شده بودم. خدایا من چی شنیدم؟!