خبل دال

یه دختر کوچولوی نازی بود به اسم زیبا که برای لوس کردن خودم پیش
زیبا، همیشه چوب بستنی‌هام رو جمع می‌كردم و براش بشقاب پرنده
می‌ساختم.
زیبا کلی ذوق می‌كرد و با مدادرنگی می‌افتاد به جونش؛ طوری که وقتی
پرتابش می‌كردیم، انگاری یه فرشتۀ کوچولو که رنگی نکمون خورده داره
پرواز می‌کنه!