قلب سبز مپلی

بهتر است بعد از ظهر آن روز خانه‌مان را مثل یک تابلوی نقاشی
توصیف کنم. یک قاب عکس زیبا از حیاط پر از گل و درختی که با
بارش اولین برف زمستانی، سفیدپوش شده بود و دانه‌های برفی
که همچنان در هوا می‌چرخیدند و بر روی کاج‌های همیشه سبز دو
طرف پله‌ها می‌نشستند. حالا پله‌ها به‌قدری پر از برف شده بود که
حتی جای پاهای من هم که تازه از مدرسه برگشته بودم در آن پیدا
نبود. سکوت زیبای برف را گاهی صدای زن همسایه برهم می‌زد که
خود را در شال پشمی‌اش پیچیده بود و تندتند گلدان‌های کوچک
حیاطش را جابه‌جا می‌کرد و زیر لب چیزهایی می‌گفت.