دیگری

به جرأت می‌توان گفت که در چند دهه‌ی اخیر تنها آدمی بود ه که به معنای
راستین کلمه تنهایی‌اش ار شناخته و بی هیچ خودفریبی‌ای به دنبال خویش رفته،
و در این عصر عزلت‌زدا عزلت گزیده بود . نه سودای شهرت و قدرت، – هر چند
شهرت در امور روشنفکری باشد – و نه میل به لذت‌جویی نتوانسته بود به قدر
کافی میل حقیق تطلبی‌اش را مخدوش سازد ، تا جایی که عملا موفق شده بود با
غرق شدن در دنیای تفحص و پژوهش از وسوسه‌ی درخشش و هنرنمایی برای
دیگران – یا به قول نیچه و اخلافش، زیستن در بازار فرهنگ – حذر کند .