رخشنده

روزی خواهد رسید که چشم های آبی ات، گشایشگر راه ها شوند و گره ها بگشایند. تو روسری آبی ات را در باد رها می کنی و من به دنبال عطر موهایت می روم تا دوردست ها تا رفتن ها و رفتن ها، تا آن قدرها می روم، همان آن قدرهایی که با انگشتان کوتاه قد دستان کودکی ام توان شمارش و طاقت دوری نداشتم و در دلم غم و اندوه می نشست، چون بادبادکی نداشتم که در آن هوای پر وزش روزهای تنهایی به آسمان بفرستمش تا چشمانم میهمان شود به آسمان آبی! من در موهای افشان تو گم می شوم، در پیچ و تابش گیر می کنم و نگاهم خیره می شود به چشمانت و گره می خورد مردمکم با مردمک های بی نهایت زیبایت