روایتی مبهم از ساعت 2:47 دقیقه بامداد

یقه پالتوی کهنه‌‌اش را بالا داد تا سرما بیشتر به تنش نفوذ نکند.
شب تا وقتی که خورشید بر روی شهر بتابد برف باریده بود. برف،
برف سنگین! قدم‌هایش آرام بود چون تقریباً تا زانو در برف بود.
کفش‌هایش مناسب نبود؛ پاهایش خیس شده بود و حس می‌کرد
پاهایش یخ زده است. بیشتر از سرما آن مسیر اذیتش می‌کرد؛
مسیری که چندین سال بود بدون تعطیلی از آن می‌گذشت.