رویای خیس چوپان

چتربازی را همیشه دوست داشتم. رؤیایم بود. آدمی که همت داشته باشد، به هر آنچه دوست دارد خواهد رسید و من هم رسیده ام. اکنون آمادۀ پریدن هستم. یک گردان، یک ارتش آن پایین در یک خط ایستاده و نگاهشان با یکجورُ احترام و تحسین سمت بالاست. روی برجی ایستاده ام که آرزوی تک تک آن سربازهای گوش به فرمان است. فرماندۀ ارشد در گوشه ای ایستاده و نگاهش را از من نمیگیرد. در انتظار اعلام آمادگی از سوی من است. من؛ یک قهرمان! بله او منتظر فرود حیرت آورم است. آدمِ مقتدر و توانایی است. از همینجا برای چندمین بار به او سلام نظامی میدهم. حق دارم عاشقش باشم، اواخر تابستان پارسال گردوهای درشت و پرمغزی از باغ پدری اش برایم هدیه آورد.