زمانی که…

کودک من
باور من از تمام روزهای گذشته
از تمام قدیم ها تاکنون
با سبزه های کنار جاده ادغام شده
باور من با تمام سختی ها و تلخی هایش
با ابرهای نرم و روان همراه شده
من از پس هر چه بیایم
از سیاهی پیاده روها
از کثیفی جوی انتهای شهر
باز دلم هوانی بارانی دارد
باز لابه لای موهایم
سنجاقک ها خانه دارند
مادرم راست میگفت لابه لای موهای هفت رنگم
میشود دنیا را جست و جو کرد
هنوز هم با پرواز پروانه ها عاشق میشوم
و با پیله ی کرم ابریشم شاعر
و با افتادن گلبرگ های باغچه ی گریان
باور من هنوز هم کودک است
و با خود لب جاده حرف میزند