زندگی، امید و دیگر هیچ

مادر مهربانم مثل همیشه در آشپزخانه مشغول کار بود. موهای زیتونی رنگش را با کش سیاه پشت سرش بسته و بلوز آستین حلقه‌ای لیمویی را با شلوارک سفید کوتاه هماهنگ کرده بود و مانند اغلب اوقات ترانه‌ی غمگین و قدیمی “تنها با گل‌ها، گویم غم‌ها را ” زیر لب زمزمه می‌کرد. از نظر من با پنجاه سال سن زیباترین و جوان‌ترین مادر دنیا بود، اما چشم‌هایش نشان می‌دادند راز بزرگی درون سینه‌اش پنهان شده است. رازی که هنوز موفق به کشف آن نشده بودم.