زنی که نتوانست فراموش کند

من درآن دم‌های نخست مانند دیوانه‌ای شدم.
دریغا! سه روز به تلخی اشک ریختم.
ای کسانی که خداوند امید شما را گرفته است،
آیا شما هم آنچه من احساس می‌کردم را احساس می‌کنید؟
می‌خواستم پیشانی خود را بر سنگ بزنم و سرم را خرد کنم؛
چون شوریدگان به خود ناسزا می‌گفتم، گه‌گاه بر آن منظرۀ هراس‌انگیز
چشم می‌دوختم و باور نمی‌کردم و فریاد می‌زدم: «نه! »