زنی در شب قطبی

در این صفحاتی که برای اولین‌بار در سال 1938 به چاپ رسیده‌اند، کریستین  ریتــر بــرای خواننده صدای ســایش چوب اســکی، بوی چربی در حال ســوختن  شــفق‌های قطبــی را به تصویر میکشــد. نثــرش ماننــد یخ‌هــای قطب ســاده و شــفاف اســت. ا گرچــه نویســنده مکانی که آن را به عنــوان ســرزمین خود پذیرفته، غرق در ســایۀ خاکســتری رنــگ آبی‌گونه میبیند، اما با ذوق و نشــاط بچگانه‌اش، ماهیت نظم و قرار زندگی در شمالگان را درمی‌یابد؛ جایی که هر چیز ، اصلی ساده و خالص دارد. همسر ریتر ، هرمان، سفری علمی ـ اکتشافی به اسپیتزبرگن داشت و در همانجا ماندگار شد؛ در تابستان و زمستان با کرجی‌اش مشغول ماهی‌گیری میشد و وقتی هم در زمســتان همه‌جا ســرد و منجمد میشــد، به شــکار حیوانات میرفت. ریتر اتریشی که در اواسط دهۀ سی سالگی به‌سر می‌برد متولد سال 1897، به چنین مکان‌هایی علاقه نداشــت، اما وقتی هرمان از او خواســت تا یک زمســتان را با او در آنجــا ســر کند، پذیرفــت. او پیش از آنکه در ســال 1933 وطنش را ترک کند، گفته بود: شمالگان تنها برایم کلمه‌ای دیگر از انجماد و انزواست.