زیبای غم انگیز

در آغاز نوشــتن خیال نمی‌دانســتم. کودک ذهنم مرا به نوشــتن خیال واداشت.رنگدانه‌های پروانه‌ایم را از شاخک‌های ذهنم چیدم و آن های ذهنم چیدم و آنها را در گرمای وجودم ها را در گرمای وجودم پروریدم. جان نداشتن، بیحس بودن، ترس از تاریکی مبهم. آنان را جان تازهای دادم. پــر گرفتنــد، جــان گرفتنــد و در آســمان خیالم بــه اوج رســیدند و هما کنون بی‌پروا ســخن می گویند، مینویســند و من چه عاشقانه در نگاه هاشان نگریستم و شوق بالیدن را به چشم راستین دیدم. ممنونم رنگدانه‌های پروانه‌ای….