زیر طاق مرگ

از مرگ می گویم، از پایان زندگی، آنجا که نفس کشیدن تمام می شود.
آن دم که قلب از کار می افتد، فکر کردن پایان می‌یابد.
حرف ها و سخن ها بیهوده و تلاش ها بی فایده می‌شوند.
از مرگ می گویم، آنجا که همه چیز به یک باره خاموش و بی صدا می شود.
مرگ که می آید چنان انسان را با خود می بَرد که انگار هیچ گاه آغازی در
کار نبوده است.
انگار با خود گَرد بی غیرتی می آورد! مرگ را می گویم.
طوری انسان را خاموش و بی صدا می‌کند و به کام خود فرو می‌کشد که
گویی از ابتدا هرچه بوده و نبوده، مرگ بوده است و بس.
به وقت مرگ انسان طوری می خوابد و در خلسه خود فرو می رود که
انگار هیچ گاه روی زمین عاشقی نکرده است و در هیچ بزمی نرقصیده
است.