سمفونی ادراک

جادۀ خلوت درد
ابر می‌گرید، خورشید به کنجی خلوت می‌خزد، سحرگاه،
شام می‌شود، رعد تنه می‌زند، کوه از درون می‌ریزد، بهار خزان می‌شود؛
اما من در انتهای جادۀ خلوت دردها، تنهای تنها، به دور از ابر
و خورشید و سحر؛ بیخیال از بهار و خزان در گوش های دلگیر از ندانم‌هایم؛ بی‌صدا با اشک می‌رقصم.