سوشیانس

مقام معظم رهبری، حضرت آیتاللهخامنهای، انزوای قرآن را چنین توصیف مینماید:
«از وقتی که قدرتهای مسلط بر جوامع اسلامی از ارزشهای اسلامی تهیدست و بیگانه شدند
و قرآن را که ناطق به حق و فرقان حق و باطل بود مزاحم خود یافتند، تلاش برای بیرون راندن کلام
خدا از صحنهی زندگی آغاز شد و به دنبال آن جدایی از این زندگی اجتماعی، تفکیک دنیا از آخرت
و تقابل دینداران واقعی با دنیاطلبان قدرتمند به وجود آمد و اسلام از منصب ادارهی عرصههای
زندگی جوامع مسلمان پایین کشیده شد و به مساجد و معابد و خانهها و کنج دلها اختصاص یافت
و جدایی خسارتبار بلندمدت دین از زندگی پدید آمد.امروز نگاهی به صحنهی زندگی مسلمانان
بیفکنید، ببینید قرآن در کجاست؟ در دستگاههای حکومت؟ در نظام اقتصادی؟ در تنظیم روابط
و مناسبات مردم با یکدیگر؟ در مدرسهها و دانشگاهها؟ در سیاست خارجی و روابط با دولتها؟ در
تقسیم ثروت ملی میان قشرهای مردم؟ در خلقوخوی مدیران جوامع اسلامی و همهی قشرهای
ملتها که کم یا بیش از آنان تأثیر میپذیرند؟ در رفتار فردی حکام اسلامی؟ در روابط زن و مرد؟ در
خوراک و پوشاک؟ در کدام جلوهی اصلی زندگی؟ در کاخها؟ در سپردهها و اندوختههای بانکی؟
در معاشرتها؟ در کجای حرکت عمومی و اجتماعی انسانها؟ از این همه میدانهای زندگی، تنها
مساجد، مناره ها و احیاناً برای ریا کاری و مردمفریبی بخش ناچیزی از رادیوها مستثناست. اما آیا
قرآن برای همین است؟ سیدجمال، صد سال پیش از این، میگریست و میگریاند که قرآن مخصوص
هدیه دادن و زینت کردن و خواندن بر مقبرهها و نهادن بر طاقچههاست. در این صد سال چه تغییری
حاصل شده است؟ آیا وضع قرآن برای امت نگرانکننده نیست؟ »
قرآن کریم هدف از نزول خود را عمل به فرامین و دستورهای آن میداند و از مخاطب خویش
انتظار پیروی دارد: «وَهَذَا کِتَابٌ أَنْزَلْنَاهُ مُبَارَکٌ فَاتَّبِعُوهُ » أنعام/ 155 .