سیزدهم

دلواپسی به مغزم هجوم می‌آورد. کجا هستم؟! خودم را گم کردم، خدایا
کمکم کن. برقی در آسمان می‌درخشید و بعد با صدای رعد و برق، تپش قلبم
تندتر می‌شد، احساس غریبی داشتم، کاش می‌دانستم در سرنوشتم چه
چیزی رقم خورده است. می‌ترسم از آینده‌ام، از اتفاق‌های نفرت‌انگیز! بعد از
یک ساعت انگار عقربه‌ها پشت سر هم می‌دویدند، طول و عرض اتاقم را قدم
می‌زدم و با خودم کلنجار می‌رفتم، در ذهنم غوغایی برپا شده بود.