صبح بیست و نهم اسفند

انگار تار عنکبوت‌هایی که گوشۀ دیوار جانش بسته شده بود، با این نوای
محزون، پاره و ویران می‌شدند و شیشه‌های غبار گرفتۀ چشمش به بارانی زلال
شسته می‌شدند. پارچۀ پشمی چهارخانه زیر دستش از لابه‌لای سوزن عبور
می‌کرد، یا سوزن از میان پارچه؛ سر نمی‌انداخت. چشمش خیره شده بود، اما
نمی‌دید، یا دست‌کم پارچه و دامن و چرخ خیاطی را نمی‌دید. صدای کمانچه
ذهنش را پرواز می‌داد، به سمت گذشته‌های دور!