عبود

از خواب میپرم، تمام بدنم خیس عرق می‌شود، نفسم به شماره میافتد.
چند سالی هست که شب‌ها کابوس میبینم . صحنه‌های جنگ، حمله
هواپیماها، به خاک‌وخون کشیده شدن مردم، آواره شدن هم‌شهری‌هایم،
گذشتن تمام خاطرات کودکی در روستا و به دنبال جای امن گشتن در تمام
سلول های بدنم جاخوش کرده است.
این خاطرات در جایجای زندگی‌ام نقش دارند و جزء جدا نشدنی از
وجودم هستند. گاهی به یک نقطه خیره میشوم و تمام آن خاطرات جلوی
چشمم رژه میرود بدون هیچ کم وکاستی.
اسمم عبدالله است،خانواده و هم محلی‌هایم عبود صدایم میکنند. در
روستای عکبات در سه کیلومتری شهر بستان در استان خوزستان چشم به
جهان گشودم . روستایی بسیار زیبا که رودخانه‌ای از وسط آن می‌گذشت و به
برکت وجود این رودخانه روستاییان به کشاورزی می پرداختند. محصولات
آنها عمدتاً برنج، گندم و جو بود.