عشق بی‌پایان

از فرط گرسنگی و تشنگی نایی برایم نمانده بود. بی‌حال و بی‌رمق گوشه‌ی
اتاق کز کرده بودم. چشم از ساعت دیواری برنمی‌داشتم. صدای تیک‌تیک
عقربه‌ها و به کندی حرکت کردنشان عذابم می‌داد. دوست داشتم زودتر غروب
شود تا مادر سفره‌ی افطار را پهن کند و من نیز از آن چرب و شیرین‌های کنار
سفره لبی تر کنم و دلی از عزا دربیاورم.