عشق با من بیگانه بود

نگاهی به ساعت مچی روی دستم انداختم؛ عقربه‌ی ساعت خودش
را روی ده نشان می‌داد. قدم هایم را تندتر برداشتم، دستی روی مقنعه‌ام
کشیدم و نفسم را محکم بیرون دادم. ماشینِ بنز مشکی سرعتش را با
قدم‌های من یکی کرد، شیشه‌ی ماشین را پایین داد و با صدای دلخراشی
خنده‌کنان گفت: « آی دختر سیاه قدکوتوله برسونمت! » و بلافاصله صدای
خنده‌شان بلند شد. نگاهم را چرخاندم تا قیافه‌ی نحسشان را ببینم، اما با
وجود دود و دمی که در ماشین جریان داشت، نگاهم بی‌فایده بود. بی‌توجه
به حرف‌های مسخره‌شان راهم را ادامه دادم، ولی انگار سمج تر از این
حرفها بودند. کوله‌ام را در دستم گرفتم و با سرعت بقیه‌ی مسیر را دویدم
و بالاخره دیگر حرکت ماشین را پشت سرم حس نکردم. اما به قول مادرم
کار از محکم‌کاری عیب نمی‌کند؛ نفس نفس زنان به کوچه ی نقلی خودمان
رسیدم. محل های تاریک که خانه‌ی کوچک ما تهِ کوچه خودنمایی می کرد.
میان تاریکی با خودم زیر آواز زدم:
بی همگان به سر شود بی تو به سر نمی شود
داغ تو دارد این دلم جای دِگر نمی‌رود
ناگهان صدایی آشنا مرا از خواندن بازداشت: