عقیق بی‌بها (کاوشی در اندیشه مولانا)

آشنایی من با افکار مولانا به دوران نوجوانی‌ام بازمی‌گردد. زمانی که به خاطر فضای علمی و
فرهنگی در خانواده، به مطالعات غیر درسی و خواندن کتاب‌های فلسفی و عرفانی علاقه‌مند
شدم و سپس به‌واسطه آشنایی با استاد عزیزی، اولین بارقه‌های علاقه به مکتب مولانا در من
پدید آمد و روز به روز هم بیشتر شد. ایشان در جلسات هفتگی که به صورت ثابت در منزل یکی
از دوستان برگزار می‌شد از مولانا می‌گفت و می‌خواند و ما را هر چه بیشتر به غور در آموزه‌های
مثنوی تشویق می‌کرد. این ارتباط تا مدتی ادامه داشت و بعد به‌خاطر مسائل و اشتغالاتم، دیگر
امکان حضور در این جلسات را نداشتم. اما دیری نگذشت که رشته‌های انس و الفت من با
مولانا و اثر تعلیمی او یعنی مثنوی معنوی، مستحکم‌تر از قبل شد و به جایی رسید که ابیات
و غزلیات او را در کوتاه‌ترین زمان به‌خاطر می‌سپردم و چندین و چندبار می‌خواندم و تکرار
می‌کردم. تا اینکه به مرور، سطح مطالعاتم در این حوزه گسترش یافت و کتاب‌های زیادی را در
مورد زندگی و افکار مولانا تهیه و بیشتر اوقات به مطالعه آنها می‌پرداختم.
پس از پایان دوره کارشناسی ارشد، تصمیم به مطالعه دقیق و پژوهش حرف های در این کار
گرفتم. تقریباً روزی نبود که در محضر این عارف بزرگ، ننشینم و از آموزه‌های نجات‌بخش
او بهره‌مند نشوم تا جای یکه، کمتر کتابی جز مثنوی، برایم دلپذیر بود و احساس می‌کردم که
ارتفاع سخنان او، به اندازه‌ای بالاست که با کمتر مکتب فلسفی قدیم و جدید برابری می‌کند.
به صراحت می‌گویم که وقتی در جزیره مثنوی ساکن شدم و به قدر طاقتم، به گش توگذار در آن
پرداختم بسیاری از حرف‌ها و ادعاهای این مکتب و آن مکتب، در نظرم رنگ باخت و دانستم
به میزانی که عطش معنایابی انسان بیشتر شود جلوه‌های ناب‌تری از آن برایش کشف می‌شود