فرزند سوم

سوزِ پائیزی، پاورچین پاورچین از کنار ریل گذشت و خود را به سالن
انتظار کشاند. نا گهان به خودش لرزید و چادرش را روی صورت نوزاد انداخت
و زانوهایش را که از شدت سرما گِزگز م یکردند، به هم چسباند. با نزدیک
شدن به ساعت 10 جمعیت به جنب و جوش افتاد و مسافران با هیاهوی زیاد،
در حال رفت و آمد بودند. برای بار سوم بلیط را نگاه کرد؛ قطارِ قم-مشهد
بزودی به ایستگاه م یرسید. نوزاد را به سین هاش چسباند و بلافاصله از روی
صندلی بلند شد و خود را از میان جمعیت جلو کشید تا به لبه ی ریل برسد.
ک مکم جمعیت مترا کم شد و بر اثر ازدحام مسافران، فشار زیادی از پشتِ سر
به شانه های ظریفش وارد می شد. به سختی و درحال یکه با یه دست نوزاد
را در آغوش گرفته بود، چادرش را به دندان گزید و دست دیگرش را آزاد کرد تا
چمدان خا کستری رنگ را کنار خود نگه دارد.
قطار به ایستگاه نزدیک شد و لرزشی خفیف، زمین را از آمدن آن با خبر
ساخت. چادرش را بالا آورد و باد، لب هی دامن سرمه ای رنگش را که از پایین
چادر بیرون زده بود، روی پاهایش به بازی گرفت. قطار با صدای مهیبی
جلوی سکو ایستاد و بین مسافران غوغایی بر پا شد. خودش را به چمدان
تکیه داد و سعی کرد سرِ پنجه بلند شود تا از پنجر ههای قطار، به آن سوی