فرشته ای که تو باشی

دیشب برایم نامه نوشتی و از حالت باخبرم کردی. گفته بودی که دلت برایم
تنگ شده انگار و من مدام می گریستم و شاید چندین بار نامه ات با اشک های
سیل آسایم خیس شد. در جایی دیگر بودی، مثل حالا که در جای دیگری
هستی و آن جای دیگر از من بسیار دور بود، درست مثل حالا که جای تو از من
دور است. دلم گرفت و حالم بد شد، سر به زانوی غریبه ای گذاشتم و به دیوار
رو به رویم زل زدم. به تو فکر می کردم حتماً، به آنکه چطور اینگونه شد و چطور تو
را بردند به آن جای دور و نگهت داشتند.
آنقدر نگهت داشتند که مجبور شدی برایم نامه بنویسی. چرا در نامه ات ننوشته
بودی که چند وقت دیگر مرا خواهی دید؟ چرا امیدوارم نکردی؟ مثل گذشته که
مرا در خانه می گذاشتی و قول می دادی تا شب بازگردی و من تمام مدت به پنجره
چشم می دوختم تا شب از راه برسد. اما حالا، حالا تو هر بار که نامه می نویسی یا
زنگ می زنی هرگز مرا از زمان آمدنت آگاه نمیکنی. از روز زیبای آمدنت و آن دو
بازوی گشاده که آماده شده برای آنکه بدن کوچک مرا به آغوش خود بکشد و
بعد بوی گردن تو، همان بوی قدیمی دوباره به بینی دلتنگ من برخورد کند و من
بی آنکه هراس پریدن از خواب پریشانم کند، محکم به امنیت آن آغوش چنگ
بزنم و دیگر رهایش نکنم حتی اگر سرم را بزنند و اگر در آن روز چیزی هم خیس
شد، آن کاغذ نامه ات نباشد، شاید صورتت باشد و شاید هم شالت.
ای که نامت و چهره ات همیشه در یاد من است آیا حاضری در نامه ی بعدی ات
برایم بنویسی که تو هم به اندازه ی من دلتنگ شدی؟ یادت باشد که بار دیگر
که آمدی به خوابم آخر نامه طوری که هیچکس پیدا نکند برایم ریز بنویسی،
دیدارمان نزدیک است، حتماً آن را می خوانم..