لاجورد مردمان ایستاده

خداوند را شکر می‌گویم که کلام را، در کنار سایر نعماتی که از بزرگی و عظمت وی سرچشمه می‌گیرد، در وجود انسان نهاد و بدین ترتیب بار دیگر مهر، محبت و عشق بیبدیل خود را به نوع بشر نشان داد. انسان، کلام را آموخت و سپس در صدد برآمد که خویشتن خویش، حقیقت وجودی و پیرامونش را از طریق کلام بیان کند. ابتدا به صورت شفاهی، به نقل سروده‌های خویش پرداخت. سپس، آن‌گاه که کلام را بر صفحه جان بخشید، اشعار و آثار منظوم را به رشته‌ی تحریر درآورد و آرام آرام مفهومی ناب به نام ادبیات را خلق کرد
و میراثی نامیرا برای بشریت به جای گذاشت.