لکنت باران

گمان کنم که اهل کهکشان بی‌صدا و بی‌کلام بود
همان که آرزوی من
شنیدن طنین دوست دارمش، حدیث نقره‌فام بود
همان که وقت پچ‌پچ سیاهی شب و طلوع زهره و شمیم عطر رازقی
به روی بام رفتن و شمردن ستاره‌ها
دلیل هر شبش شده
شبیه برکه می‌شود پر از هزار نقش خوب
و با تلنگری غریب، هزار عکس می‌شود
صدای مات چشم او
کنار گوش‌های من ترانه می‌سراید و غمی مدام می‌خورد
میان خواب هر شبم، صداش می‌شود بلور
همان قشنگی مدام، همان صدای بی‌دوام