ماجرای مردی که

راهروی باریک ساختمان دادگاه خالی شده بود. جلوی در بسته ی اتاق قاضی
فقط نن ها کبر روی صندلی نشسته بود. همیشه روی همین صندلی منتظر م یماند
اما این بار بیشتر از همیشه طول کشیده بود تا قاضی احضارش کند. سرش را به
دیوار تکیه داده بود و با خودش با صدای بلند حرف میزد:
^−این پیرمردم خسته شد و این مردم خسته نشدن … گذاشتمون آخر سر …
وکیل جوانی که کت و شلوار شق ورقش اجازه نمی داد راحت نفس بکشد و روی
صندلی روبه روی پیرزن نشسته بود؛ گفت:
^−این دفعه دیگه با تعهد و قول و خواهش و تمنا درست نم یشه!
بعد دهانش را به گوش دوستش که روی صندلی کناری نشسته بود و کاغذهایی
که در دست داشت را ورق میزد ، نزدیک کرد و آهسته چیزی گفت و هر دو خندیدند…
پیرزن نگاهی به هر دو مرد کرد و دهانش را باز کرد تا چیزی بگوید اما حرفی
نزد، فقط با گوشه ی روسری سیاهش نم اشکی را که گوش هی چشمش جمع شده
بود را پاک کرد و رویش را برگرداند. مرد کت و شلواری که وجدانش ناراحت شده
بود گفت:
^−چرا ناراحت م یشی مادرجان؟ آخه این دفعه بدحرفی زده، کوتاهم نمیاد! شوهر
زن هام لج کرده م یگه رضایت نم یده…
پیرزن که سرخی چش مهایش توی تاریک روشن سالن دادگاه از دور معلوم بود،
یکبار دیگر با گوشه ی روسر یاش نم اشک چشمانش را پاک کرد و گفت: