مثل سحر خوابیده در آغوش ماه

رندی سروده بود که شعر تو بازی است
شاعر اگر که سعدی شیراز و حافظ است
مولای بلخ و مثنوی‌اش آبروی ماست
هر مصرع سرودۀ خیام و رودکی
دل می‌تپد میانۀ میدان شهرِ یار
طبع خوش مشیری از عشقی بیان کند
بر خال آن لبی که گرفتار آن شدم
از هر چه بگذرم سخن دوست خوش‌تر است
از چشم تو من مستم پیمانه به پیمانه
الحق درست گفته بود که ابیات‌سازی است
ابیات ما کجا به دل یار نافذ است
رقصی میان کافۀ شمس آرزوی ماست
وِرد زبان من شده از بدو کودکی
چون غنچه‌های لحن خوش و شعر شهریار
شعر فروغ راز دلت را عیان کند
شاعر عسل بزد که خریدار آن شدم
صادق ترانه‌ای بِسُرا زان دو چشم مست
دنبال تو می‌گردم میخانه به میخانه