مجموعه داستان (جلد چهارم)

خودکار خانم اعتمادی لای کتابم جا مانده بود.
حتی توی ذهنم وقتی کنکاش می‌کنم، نمی‌توانم او را با اسم کوچک به
خاطر بیاورم. احساس می‌کنم او بزرگ‌تر از آن است که به خود اجازه
دهم با اسم کوچکش صدایش بزنم. گرچه اسمش هنگام هجی کردن
حروف بی‌معنی و سرد کنار یکدیگر جان می‌گرفت و اسم شیرین و زنده
او را می‌ساختند، بی‌نهایت بانشاط می‌شدم؛ اما به نظرم گاهی باید
بزرگ‌تر از بزرگ بود تا بتوان اسم کوچک کسی را به زبان آورد. فقط
آدم‌های بزرگ می‌توانند اسم کوچک کسی را هجی کنند.